De oversteek naar Argentinië 

Na Colonia rijden we door langs Dolores en Mercedes, stadjes die voor een groot deel verlopen aan doen. Er staat veel te koop en oude gebouwen zijn vervallen. Dat betekent zeker niet dat de steden armoede of iets triests uitstralen, helemaal niet zelfs! De straten zijn netjes en opgeruimd en mensen zijn vriendelijk en vrolijk.

Er zijn veel bakkers, slagers, kleine buurtsupers, groente- en fruitwinkels en allerlei andere zaken die zo snel verdwijnen in het Nederlandse straatbeeld. Toch rijden we nadat we overnacht hebben op een eilandje in de rivier bij Mercedes door naar Fray Bentos, want het Spaanse woord van vandaag is: Fusible! En waarom, vraag je je dan geheel terecht af? Mogelijk hadden we al twee zekeringen (extra punten voor degene die het al in google translate had gegooid) er doorheen gejast. Ooit heeft Emiel de elektra voor de vier lampjes, de koelkast, de waterpomp, boxen etc. doorgeschakeld via één punt, waar nu één van de zes glaszekeringen van de maat minimini (ja die bestaan, nee nog kleiner dan je in gedachten hebt) steeds opnieuw springt. Hierdoor kunnen we onder andere geen water gebruiken omdat de waterpomp dan ook niet meer werkt. En zo begint onze queeste naar “El Fusible”. Onze queeste hebben we niet kunnen voltooien in Dolores en Mercedes, dus Fray Bentos moet de plek worden waar we ons doel bereiken. Met onze beste Spaans en gewapend met een vertaalapp beginnen we vooraan in een grote straat bij een autozaak, waar een medewerker heel enthousiast een kastje pakt met allerlei maten (de spanning neemt toe) om tot de conclusie te komen dat hij deze hele kleine maat niet heeft… maar een winkel iets verder op vast wel! Zo verhuizen we nog twee winkels verder tot we doorverwezen worden naar een elektronicazaak…. die gesloten is van 12.00 tot 15.00. Middagdutjes zijn hier net zo echt als in Spanje. Daarom besluiten we een extra lange pauze in te lassen in dit avontuur dat al twee dagen duurt! We lunchen in een heel leuke kleine winkel, die pas een maand geleden geopend is.
Na een goede maaltijd zijn we weer klaar voor onze taak, onze queeste. Gelukkig wordt ons geduld beloond, na wat ‘duidelijke’ communicatie heen en weer (de dame die ons helpt geeft ons de laagste amperage. Mijn schuld. Er wordt steeds gevraagd waar El Fusible voor is en ik zeg voor het gemak autoradio. Dan heb je niet veel nodig als zekering, alleen wel dus in onze auto). Nu hebben we !tien! nieuwe Fusibles!
Nu we nog tijd over hebben gaan we langs een voormalige Cornedbeeffabriek wat nu een museum en UNESCO site is. Toevallig is het gratis (het is dinsdag en dan heeft het museum altijd vrije toegang). Van hieruit werd de hele wereld dus voorzien van Corned Beef. Kent u ze nog? Die blikjes met samengeperst vlees. 16 miljoen blikjes gingen er per jaar alleen al naar Europa. Het koelhuis waarin zonder problemen 300.000 runderkarkassen konden hangen staat er nog en maakt dat onze auto ervoor maar heel klein lijkt! 400 runderen per uur werden er geslacht. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de gebouwen die zo immens groot zijn en nu zo verlaten, we zijn op een schoolklas na de enige bezoekers, een beetje creepy vindt. De grote machines staan er nog en plots flitst er door mijn hoofd een scène uit een horrorfilm. Zo stil en donker als het is, zou je hier ongetwijfeld een lijk makkelijk kunnen verbergen.. Daarnaast kan ik de massaproductie moeilijk bevatten. Zoveel dieren per dag! In stilte lopen we naar Buca terug.

Thermale baden
Na Fray Bentos willen we de thermale baden van Uruguay ontdekken. Het grappige is dat Uruguay eigenlijk aan het boren was naar nieuwe oliebronnen, maar daarbij ondergrondse heetwaterbronnen aanboorde. Elk nadeel heeft zijn voordeel moet de bevolking gedacht hebben en zo ontstonden de Termas. Nu wij er heen gaan is het volop zomer en >25°C, maar dat mag de pret niet drukken. Het enige is wel dat de heetste baden serieus kokend heet zijn… Ik trek gelijk mijn voet terug en Emiel houdt het vol tot z’n knieën. De laatste Termas die we bezoeken is in Salto en dat betekend voor ons dat het een grote dag morgen gaat zijn: We gaan de grens over met Argentinië!

Daarom doen we een recapitulatie van Uruguay. Ik vraag Emiel om drie sleutelwoorden die hij associeert met Uruguay. Ik heb er al wat langer over nagedacht en vertel hem dat voor mij vogels, glimwormen en Mate dat zijn. Vogels, omdat werkelijk overal hele populaties Monniksparkieten aanwezig zijn, we een prachtige Rode lepelaar en Groenbandgrondspecht hebben gezien en de Chileense kievit ons regelmatig boos toesprak dat dit echt zijn territorium is en wat we wel niet dachten met die lompe auto! Oh en niet te vergeten de twee Campogrondspechten die ons in Colonia vroeg wakker maakten door hun rivaal in het spiegelende metaal van een kiosk, waar we naast stonden geparkeerd, ‘dood’ te pikken… (zie het filmpje). Elke ochtend wordt er uitgebreid gezongen en gefloten, harder en diverser dan thuis in Nederland, en het is prachtig. (Nogmaals een grote dankjewel voor het team van ZieZOO, die ons een geweldig boek hebben gegeven over alle vogels in Zuid-Amerika. Anders had ik nooit geweten dat we een Campogrondspecht gezien hadden…)
De glimwormen omdat we die praktisch elke avond zagen en omdat die iets magisch hebben. Ik word altijd blij als ik ze zo door de donkere nacht vol met sterren zie dansen.
En natuurlijk kan ik de Mate niet vergeten, ookal drinken de mensen in Paraguay en Argentinië dit ook heel veel. Mate is een drankje gemaakt van de plant Yerba mate en werd al gedronken door de oorspronkelijke bewoners van Zuid-Amerika. De Jezuïten die deze mensen kwamen bekeren tot het katholieke geloof, begonnen Mate op grote schaal te produceren en betaalden zelfs zo hun belasting aan de Spaanse kroon. De drank die smaakt naar groene thee die te lang heeft getrokken, zie je overal. Mensen hebben standaard een drinkbeker met drinkrietje vol met de kruiden bij zich en een thermosfles met heet water om steeds bij te gieten. We hebben het al geprobeerd (Emiel kende het al) en het is vrij bitter.

Emiel had wat meer moeite met zijn drie steekwoorden. Zijn gevoel bij Uruguay is vooral dat de mensen ontzettend rustig en vriendelijk zijn en de tijd nemen om je te begrijpen. Daarnaast zijn ze ontzettend beleeft in het verkeer en gaat rijden hier ontspannen en georganiseerd. Eigenlijk is Uruguay als een warm bad, een bijzonder ontspannen begin van onze reis. Nu gaan we echter kennismaken met de Argentijnen!

Grensoversteek 1
Met behoorlijk wat zenuwen arriveren we bij de grensoversteek omdat zowel wij als de auto de grens over moeten. Voor ons is dat niet zo’n probleem maar voor Buca wel. Ze moet een TIP krijgen, een Temporary Import Permit, een papier waarvan we al gehoord hebben dat ze soms zeggen ‘nee joh, dat heb je echt niet nodig!’. Zonder komt ze echter het volgende land niet uit en wordt ze ingenomen als illegaal. Ondanks onze zorgen is de grensoversteek gelukkig relatief snel en eenvoudig.
We besluiten in Concordia ook gelijk naar de Western Union te gaan om contant geld op te nemen omdat betalen met kaart betekend dat er automatisch het dubbele afgeschreven wordt. Nu is de peso niet geweldig veel waard, via de WU krijgen we 315 pesos voor 1 euro. Dat betekend dat we inderdaad met tassen vol geld sjouwen, niet per se superprettig. Het is uiteindelijk laat geworden en dus blijven we in Concordia slapen op de stadscamping. Bij het tandenpoetsen worden we blij verrast met gefrituurde versgebakken vis van onze buren en besluiten we, nadat Emiel enthousiast zijn tandenborstel aan de kant gooit en aan de vis begint, te gaan kletsen met onze nieuwe kennissen. Vrolijk en relaxed sluiten we de dag af.

De Gaucho’s
We besluiten de ochtend erop om onze Franse vrienden op te zoeken in San Antonio de Acero. Ze hebben namelijk op internet gevonden hebben dat hier één keer per jaar het grootste feest van Argentinië voor de gaucho’s en hun traditie gehouden wordt. Bij aankomst is het zaterdagavond en blijkt dat we absoluut de juiste keuze hebben gemaakt. Bij een ondergaande zon zien we de gaucho’s, die in grote getalen aanwezig zijn, hun kuddes jonge paarden bij elkaar drijven.

Woorden schieten te kort om dit schouwspel te beschrijven. Het is ongelooflijk om te zien hoe de gaucho’s één met hun paard zijn en feilloos voorspellen wat de dieren gaan doen. Zelfs als er meerdere groepen tegelijk rond rennen, weten de mannen te paard welke dieren van hun zijn.

Daarnaast bewonderen Emiel en ik beiden hoe gezond en sterk de dieren zijn ondanks wat er van hun gevraagd wordt (beroepsdeformatie). We slapen op het terrein, tussen de vuurtjes, trailers en tenten waar de gaucho’s en hun families bivakeren.
Het is nu zondagochtend en de groepen jonge paarden zullen traditioneel door een gaucho te paard door de straten geleid worden. Hiervoor gebruiken ze een “moeder”, een paard met een totaal andere kleur dan de jonge dieren die allemaal dezelfde kleur hebben. De moeder draagt een koebel en zonder twijfel blijft de rest dicht bij haar. Soms raken ze een beetje afgeleidt door de planten bij cafés, het zijn immers pubers, maar dan draait de gaucho een volte met de hele groep om de aandacht van de dieren te krijgen. Dit levert uiteraard tot een daverend applaus, geroep en gefluit. Zoals Emiel en ik opmerken, de paarden zijn bomproof en kunnen zo bij de politie. Wederom een teken dat de gaucho’s precies weten wat kan en wat niet kan.
We gaan op tijd naar bed, want morgen is het de dag dat we het grote gevaarlijke Buenos Aires in gaan!

Buenos Aires
We zullen hier vier dagen blijven in een appartement dat we delen met de Fransen, vlakbij Teatro Colón. Het is een sombere ochtend als we naar de stad van de Goede Winden vertrekken, met hangslot op de achterdeuren en portierdeuren op slot. Het is een uurtje rijden en ondertussen horen we per app van onze vrienden al dat parkeren lastig is. We besluiten Buca daarom eerst in een tijdelijke garage te zetten. Dit is namelijk al een dingetje, Buca is namelijk niet alleen groot, maar ook erg hoog en past niet in de meeste overdekte garages. Het stuk waar ze nu staat, sluit helaas ’s nachts en dan staan er alleen auto’s die voor een maand betalen. Was ze kleiner geweest, dan had ze onder de boog naar boven gekunt en had ze mogen blijven… We gaan nu eerst naar het appartement en dan gaan we de rest regelen. Het is een fijn appartement op de 7e verdieping, waar we heen kunnen met een ouderwetse, typische Franse lift, waarvan je de twee deuren zelf moet sluiten. Claire heeft ondertussen een parkeerplek gevonden in de buitenlucht, die ’s nachts met een hek afgesloten wordt. Enig puntje van kritiek, ze willen de sleutels houden, zodat ze de auto’s kunnen verzetten om er nog meer kwijt te kunnen. Mij geeft dit gelijk buikpijn en ik zie Emiel ook bedenkelijk kijken. We hebben het hier immers over ons thuis, onze Buca. Ik geef er niet om dat ze mogelijk m’n ondergoed jatten en de meeste dure spullen zijn er uiteraard al uit, maar het zou echt pijn doen als ze deuken oploopt of iets anders beschadigd raakt waardoor we niet verder kunnen. Het voelt alsof er een onbekend iemand vrij spel heeft in je huis. De mannen bij de parkeerplaats zeggen echter dat dit overal het geval gaat zijn. Toch ben ik eigenwijs (ik weet het, zou je niet verwachten van mij) en ga op zoek naar alternatieven. Ik vind drie opties, waaronder een plek zonder dak, en Emiel en ik lopen ze alledrie af. De laatste is, gelukkig, precies goed (voor de geïnteresseerden, op Paraguay, tussen de kruisingen met Libertad en Cerrito, tegenover plaza Libertad). Het is degene die geen dak heeft, maar ’s avonds het hek sluit en ja, ik vraag het drie keer, maar we mogen “los llaves” gewoon zelf houden. De dag loopt nu al op zijn einde, maar de zon is halverwege de dag doorgebroken en we genieten van de laatste zonnestralen.

Vandaag is het dinsdag, onze eerste echte dag in Buenos Aires! We moeten nog wat dingen halen die je makkelijker in de stad kunt krijgen, zoals spray om onze daktent weer waterdicht te maken (hij lekt aan de rechteronderkant), een zonnebril voor Emiel, wasbenzine voor onze branders etc. en als we dat hebben gaan we met Claire lunchen. We hebben het er nog over dat Argentijnse porties grote porties zijn en ondanks dat bestellen we alledrie iets anders én nemen we een “postre”, een toetje. We knappen echt uit elkaar en besluiten daarom wat te gaan bewegen door naar ‘El Ateneo Grand Splendid’ te wandelen. Oké, oké, Emiel gaat mee omdat het officeel ook één van de bezienswaardigheden is van BA, maar ik uiteraard voor de boeken! El Ateneo is namelijk een boekenwinkel in een voormalig theater. We vinden zelfs de biografie van Max Verstappen. In het Spaans. En oranje. We drinken nog wat en besluiten morgen onze mountainbikes te gaan gebruiken!

Fietsen in de Argentijnse hoofdstad
Dit klinkt iets makkelijker dan dat het werkelijk is. We hebben namelijk de banden en trappers van de fietsen gehaald, de banden bovenop de daktent vastgemaakt, de trappers met gereedschap, bandenplaksetje (waarvan de lijm blijkbaar al leeg was?) en nieuwe banden in een zakje gedaan en de frames met losse sturen binnen in Buca aan de rechterzijde geplaatst. Nadat de frames met zorgvuldig geklooi de auto uitgehaald zijn, de banden op de grond staan en het ‘fietszakje’ opgediept is uit de krochten vol zooi van Buca, kan het echte feest beginnen. Tijd voor de installatieprocedure. Emiel en ik weten ondertussen welke rollen ons beter passen, zodat het proces na wat beginnersfouten redelijk vloeiend verloopt en er minimaal gevloekt wordt. Wel zweten we allebei als een otter in deze felle zon. Als dan alles redelijk stevig vastzit (vorige keer schoot mijn zadelpen in één keer omlaag toen ik weer ging zitten. Emiel kon hier hartelijk om lachen en riep iets over mijn kont… ), vertrekken we naar San Telmo. Dit is één van de originele wijken van BA, vol met felle kleuren en oude huizen. Eén van de interessantste gedeeltes van deze wijk is de overdekte markt, waar allerlei winkeltjes zitten en ook veel barretjes met supergoed eten. Aan tafel raken Reno en ik in gesprek met een Fransman. Het verhaal is deels in het Frans maar de essentie is duidelijk: begin september hebben hij en zijn vriendin een camper gekocht die via Roll On, Roll off vervoert moet worden. Alleen was de planning dat hij een maand geleden al in Montevideo had moeten zijn… Andere orders kregen echter voorrang en zo zaten zij nog steeds te wachten. Reno en ik hebben maar niks gezegd over wat hij vervolgens kan verwachten als het gaat om zijn camper, maar via social media blijven de bizarre verhalen zich opstapelen. De laatste die we hoorden is dat de medewerkers van de vervoerlijn Grimaldi zelf notabene gefilmd waren bij het inbreken en leegroven van een camper.
Na het eten vertrekken Emiel en ik op de fiets naar het ecologische reservaat Costanera Sur. Dit ligt in de baai en aan de rand van BA. We komen gelijk een waterschildpad tegen die de weg overkruipt en even later zien we drie grote vogels gezellig relaxen in de late middagzon naast twee andere grote schildpadden.

We fietsen verder langs de oude havenpakhuizen die compleet vernieuwd zijn en vol zitten met nieuwe en dure restaurants en winkels.

Terug door het hectische verkeer (Emiel en ik worden er steeds beter in, maar dat random handjevol fietspaden aan de linkerkant blijft voor mij een ding net zoals het gemak waarmee Emiel over drie banen razend verkeer ‘even’ linksvoor voorsorteerd) rijden we langs Casa Rosada. Het roze huis (roze door ossenbloed vermengt met witte verf) is het presidenteel paleis waar Juan Perrón met zijn wereldberoemde Evita toespraken hield voor het volk. Het ligt aan Plaza de Mayo, het plein waarop nog steeds elke donderdagmiddag hetzelfde rondje gelopen wordt door de Dwaze Moeders. Deze vrouwen met witte hoofddoeken protesteerden tegen het regime van de militaire junta in 1976-1983, waaronder in ieder geval 13.000 (waarschijnlijk richting de 30.000) mensen ‘verdwenen’. Het wrange is dat de eerste twaalf moeders die begonnen met dit protest, ook verdwenen zijn.. De Dwaze Moeders zijn de vrouwen die achterbleven en waarvan er veel tot de dag van vandaag nog niet weten wat er gebeurt is met hun kinderen en andere familieleden. Morgen fietsen we er weer langs en zullen we ze dan ook zelf zien. De meesten zijn er niet meer bij, het zijn nu nog drie hoogbejaarde vrouwen in rolstoelen die een hele groep achter zich hebben lopen van de nieuwe generaties. Toch is het, door een deel van de verhalen te kennen en de emoties die het opwekt, nog steeds een krachtig en indrukwekkend beeld.
Voordat we echter donderdagmiddag Plaza de Mayo voorbij fietsen, besluiten we eerst richting het noorden te fietsen en een bezoek te brengen aan het meest imposante kerkhof dat ik ooit heb gezien. Zelfs die van Parijs is er niks bij! Cementerio de la Recoleta is duidelijk voor de belangrijke en rijke mensen onder ons. De mausoleums zijn niet langer een hokje, maar een hele kerk! Hoe groter, hoe uitgebreider de versieringen (sommigen zelfs een koepel met glas in lood), hoe comfortabeler waarschijnlijk je leven na de dood gaat zijn… Sommigen hebben een trapje naar beneden, anderen een hele gebedsruimte. Emiel en ik kijken onze ogen uit en brengen dan (samen met twintig anderen) ook nog een bezoek aan Evita. Dan is het voor ons allebei wel genoeg en fietsen we via Plaza de Mayo en San Telmo naar één van de oudste en armste immigrantenwijken van BA, la Boca.

Deze wijk is heel erg afgetakeld geraakt, tot de inwoners besloten het in ieder geval voor een deel weer op te vrolijken door alle panden in felle kleuren te schilderen. Dit gedeelte van de wijk wat nu groen, geel, rood en blauw is, is ook wel gelijk vol met toeristen maar desondanks gezellig en vrolijk. Het advies is echter niet om ’s avonds in Boca te lopen, de politie staat het zelfs toe om ’s nachts door rood te rijden omdat het gevaarlijk is om stil te staan. Er is een groot verschil tussen de vrolijke toeristenwereld en de rest van de wijk. Op de fiets naar San Telmo komen we een groep tegen met vlaggen die terugkomen van een protest tegen de armoede en ongelijkheid in Argentinie. Later, wanneer ik stop om op Emiel te wachten die nog voor een stoplicht staat, komt er een man uit een winkel om me te vertellen dat ik hier niet moet stoppen. Met gemengde gevoelens besluiten we met de Fransen op een pleintje waar tango gedanst wordt, nog wat te drinken en zo onze Buenos Aires avontuur af te sluiten. Als we ’s ochtends de auto ophalen geven we de man die zo goed opgelet heeft en die elke dag zo vrolijk hallo zei, een paar klompjes als sleutelhanger. Ik probeer in mijn beste Spaans uit te leggen wat het zijn, maar dit weet hij al (die dingen zijn echt wereldberoemd!) en met een grijns hangt hij ze aan z’n sleutelbos. Op naar het strand!