Deel 1 - Uruguay

De aanloop naar het begin

23.59 uur gaat de telefoon.

Een vriendelijke doch duidelijk niet “native” engels sprekende dame vertelt me dat m’n naam voor het vliegticket te lang is. “Can you put otter name?”  Eh ja….maar dit is toch m’n naam zoals in m’n paspoort staat?

Ze begrijpt het probleem niet. Maar belde dus wel zoals beloofd nog exact dezelfde dag terug.

Het gaat over het laatste stuk van Sao Paulo naar Montvideo, daar waar de auto in de container aankomt.  Het stuk waar we eerder al achter kwamen dat we volgens ons vliegticket géén ruimbagage mee mogen nemen.  Moeten we apart bijboeken op GRU, het vliegveld in Sao Paolo. Maar we hebben daar maar kort overstaptijd. Als laatste optie hebben we al bedacht dat als bagage inchecken bijkopen niet lukt we de twee rugzakken dan in een kluisje stoppen en later vanuit Uruguay oppikken. Oké,  volgens Google Maps net 2000km, iets meer dan 24uur netto rijtijd. Nou ja, op dat jaar dat we hebben om nu in Zuid-Amerika rond te rijden past dat ook wel.

Juist ja,  dat is het plan,  een jaar op avontuur, sabbatical,  Overlanden met Buca. Buca is onze Toyota Landcruiser, model Artsen Zonder Grenzen, Buschtaxi. Zij is al bijna in de haven van Montevideo,  Uruguay. Nu wij nog. Het ticket met overstap in Houston en Sao Paulo is honderden euro’s goedkoper dan rechtstreeks, edoch…. Nu dit weer.

We moeten ook al een visum kopen voor de VS, omdat het geen connecting flights zijn.  Dat wordt door de douane het land in,  en gelijk weer de terminal naar binnen om weer door security en douane rij te gaan. (BTW, die rij van Schiphol konden we doorheen rennen. Niks vergeleken met Houston!) Leslie had trouwens een nog goedkopere vlucht gevonden,  maar 67 uur vliegen en 4 overstaps vonden we toch te gek.

Dus cancellen we maar,  wissen alle cookies, en vinden zowaar een nog iets goedkoper ticket voor het laatste stuk,  nu mét ruimbagage!

We komen vol goede moed met ons vertraagde vliegtuig uit Houston in Sao Paul aan. We hadden twee-en-een-half uur, nu nog ruim minder dan 2.   Bagage opgehaald, we rennen van terminal 3 naar terminal 2. Oh, kijk daar links, GOL INCHECKBALIE. Dat is de maatschappij waar wij mee vliegen!! GEHAALD! Gelukkig ook nog redelijk korte rij.

Não, me desculpe, o que você está dizendo of zoiets? Ah, ze hebben voor deze vlucht een andere incheckbalie in het gebouw hiernaast, een verdieping hoger. Daar rennen we weer, en ze zegt nog heel behulpzaam dat we moeten opschieten omdat het inchecken voor die vlucht bijna sluit.   En jawel,  je verzint het niet,  maar het gele uitgeklapte hekje voor de liften betekend: out of order. En waar in godsnaam is er een trap?  Supervriendelijk stopt een beambte ons vlak voor de trap, dat we ook de lift kunnen nemen.  Dank u.

Inderdaad maakt de ook al erg vriendelijke dame achter de juiste balie ons duidelijk dat de vlucht nog geen tien minuten geleden gesloten is.  Maar ze gaat bellen of ze ons er nog in krijgt.   Ik maak nog een flauw grapje tegen Leslie: “Zullen we vragen of we naast elkaar bij het raam kunnen zitten?” Waarop ze mij duidelijk getergd aankijkt…… Een beetje rood hoofd heeft ze wel, merk ik nu op. Ik geef haar een lieve aai.   En een natte rug heeft ze ook, merk ik. Net als ikzelf trouwens.  Twee grote rugzakken, en twee kleine rugzakken en losse tas zeulen kost energie. Hier is de zomer bijna begonnen, lekker 25 graden.

“Can you carry?” vraagt de baliedame. “Then you run to Gate 262” Oké, blijkbaar mogen we onze ruimbagage meenemen in het vliegtuig??? In ieder geval is duidelijk dat die niet meer ingecheckt via de band kan.

Ach, een rij voor de security. Opgevreten wachten. En natuurlijk moeten de tassen open. Hoe dan ook anders? In de ruimbagage hebben we oa. ook een zwitsers zakmes, gewoon knipmes, aansteker, spork, thermosfles vloeistof, tool, nordic wandelstokken en ohja, niet te vergeten tentstokken van staal voor de bustent voor achter de auto. Die kwam nog wat later binnen toen de auto al in de container zat. 

Enfin… met drieën bemoeien ze zich met ons, supervriendelijk en ook wel gehaast. Leslie ploft bijna als de zonnebrilkoker ook nog een keer opnieuw door de scanner moet. Halen we het nog wel????? Dan zegt de security meneer: “Go, you have still five minutes, Go, Go!” Alles weer ingepakt en rennen!

De hoek om, en … oh SHIT! Douane. Lange efteling rij.

Die moet ook nog. Snel stellen we ons rechts ipv links op, snellen tig mensen voorbij, roepen iets van “GOL, only 5 minuut” En, daar wenkt een wederom erg vriendelijke beambte ons, STAMP and GO!

Ietwat natter en ook nog roder komen we bij de gate. Jawel, de dame lacht al, ze weet dat we eraan komen. De slurf nog in, en tja, “eh… geen idee….heb jij enig idee waar we zitten???” vraag ik aan Leslie. “Nop!”  Maar we worden gelijk gewenkt, 1A en 1C zegt ze, hier om het hoekje met heel veel beenruimte en een tafeltje tussen ons in.

Wauw, we zitten dus ineens business, priority!

Krijgen gelijk een fris doekje en glaasje water. Tassen worden aangenomen, opgeborgen. Als we tien minuten zitten en net wat uitgehijgd zijn glaasje Champagne. Yes we made it!   Op naar Montevideo! Begin van ons Latijns Amerikaans avontuur “Two Vets on Tracks”

Montevideo, eerste stap van onze grote reis

We zijn er dus! Na ons wilde vliegtuigavontuur* in Sao Paulo komen we opgelucht aan in ons hotel in Montevideo.

Opgelucht in eerste klas met champagne..

Het ligt aan de rand van het oude centrum en heel dicht bij het kantoor van onze agent Eduardo en de haven. Het is nu woensdag rond twee uur. We willen zo langs het immigratiekantoor voor de papieren van onze auto en dan langs Eduardo voor de rest, maar eerst douchen en even rusten na meer dan dertig uur vliegen. Rond vier uur lopen we langs de immigratie, maar die sluit helaas al om drie. Dan maar gelijk door naar Eduardo, die het duidelijk druk heeft. We zijn namelijk niet de enige op zijn kantoor, naast ons zijn er nog twee andere koppels. In de chaos die nu compleet lijkt te worden, trekt hij één van de vele bruine enveloppen van het bureau. Emiels naam staat er al op en er zitten al enkele documenten in (ik voel zowel bewondering als vrees bij het zien van al die enveloppen met belangrijke papieren door elkaar heen, ik weet hoe dat bij mij afloopt). Emiel geeft de autopapieren die Eduardo nodig heeft, waarop deze gelijk roept dat dat niet goed is! Hij heeft een plastic kaartje nodig, zo ziet dat er tegenwoordig uit! Emiel legt geduldig uit dat Buca al iets langer meegaat en dat dit echt het juiste is. Nog steeds niet helemaal overtuigd en mompelend kopieert hij het dan toch maar. Als wij klaar zijn roep ik snel ‘Hasta mañana!’ en kan dan toch nog rekenen op een brede glimlach en een vluchtige zwaai terwijl hij verder gaat met de papieren van de andere stellen.

Kleurrijk Montevideo

We besluiten wat rond te dwalen voordat we naar het hotel gaan. We hebben ons niet zo heel erg verdiept in Montevideo en weten alleen dat het oude centrum bij de haven ligt. Daarnaast is de stad en überhaupt het land Uruguay relatief jong, wat in de steden en dus ook in Montevideo resulteert in een duidelijk rechtlijnig stratenplan. We willen eigenlijk ook gelijk kijken of we ergens makkelijk en goedkoop dollars of pesos kunnen pinnen (zie Emiels stuk over hoe dat verloopt) en dan zien we een groot statig gebouw met pilaren wat Banco zegt… kan niet missen toch? Bij binnenkomst zit er in ieder geval één man die beveiliger is, maar de andere twee mannen kan ik echter niet gelijk plaatsen. Ze hebben niet het postuur voor de bewaking (niet iedereen wordt geboren als een beer) en ze beginnen ons gelijk enthousiast de kleren van het lijf te vragen. We kunnen ze duidelijk maken dat we uit Nederland komen, waarop één van de twee in duidelijk Nederlands zegt: Het koninkrijk der Nederlanden! Okee… Ja, dat klopt en ja Johan Cruyff inderdaad… maar kunnen we hier ook pinnen? Ze knikken enthousiast, ja dat kon ooit, geld opnemen, maar nu is dit enorme gebouw een museum! Met ons als enige twee bezoekers op dit moment, komen we er niet onderuit om met één van de twee als gids een rondje te lopen langs de rijen dikke kasboeken, het marmer uit Italië en de oude hokjes waar de bankbedienden de klanten verder hielpen. Het is wel indrukwekkend en ik denk bij mezelf dat ik gelukkig niet een van de vele mensen ben die hier om een lening kwam vragen in deze intimiderende omgeving.


Na onze gids te bedanken, lopen we verder totdat ik door een open deur via een betegelde hal een mooie binnentuin inkijk. Het is weer kassa, want ook dit is een museum! De twee meiden in de hal roepen snel dat het gratis is en dat er een tentoonstelling is over het ontstaan van Uruguay. Ik ben vooral nieuwsgierig naar het oude huis en we lopen een rondje langs de geschiedenis van Uruguay. Nu zijn we na alle cultuur wel weer even verzadigd en gaan we naar het hotel om de Fransen te zien. Reno & Claire bezitten ook een HZJ78 Landcruiser, net zoals wij.
Ze hebben hem nu ruim een jaar en Reno heeft de auto volledig zelf verbouwd om hem reisklaar te maken, wat er geweldig uitziet (nieuwsgierig? Check hun instagram: https://instagram.com/renomarca?igshid=YmMyMTA2M2Y=). Na een berichtje op Facebook met de vraag van ons of er iemand interesse had om in okt/nov containerbuddies te worden, reageerde Reno & Claire. Na wat heen en weer gemail en kletsen via facetime, besloten we onze cruisies samen vanaf Rotterdam naar Montevideo te verschepen. De Fransen waren er al zeker drie weken eerder dan wij aangekomen en nu hopen we snel samen de auto’s op te mogen halen. Het is heel fijn om hun te zien en samen wat te gaan drinken en te eten. Het is erg rustig op straat en langzaam komen we erachter dat het uitgaansleven zich niet in dit gedeelte van Montevideo afspeelt. Maar met pizza en bier (hoogtepunten van de zuid amerikaanse keuken…) en een hele snelle uitwisseling van bizarre en hilarische verhalen is de avond in no time voorbij en zoeken we ons bed op. De dagen er op verlopen een beetje in hetzelfde tempo. Donderdags bemachtigen we ons immigratiepapier, waarbij we hoeven niks te zeggen, blijkbaar stralen we buitenlander met auto uit (EMILIOES! BROEWERS! ..ik denk dat ze ons bedoeld Emiel😅). Na het inleveren van het papier bij de collega van Eduardo gaan we wat eten met de Fransen. We hopen vrijdag de auto te zien, maar het wordt uiteindelijk maandag dat we met ons meisje herenigd worden. En dat is maar goed ook, anders had ik het toch moeten missen dat Emiel de tango danst met een lokale tangodanseres!! Jawel, we hebben foto’s.


Ondanks dit geweldige intermezzo beginnen we allemaal af te tellen. Zeker omdat we al een beetje hadden opgevangen dat het één en ander niet zo soepel verliep met Eduardo’s Duitse klanten, die hun motorhomes via RoRo (Roll On, Roll Off is een relatief goedkope maar gevaarlijke manier van verschepen omdat de auto’s onbeschermd zijn en regelmatig leeggeroofd worden..) verscheept hadden (de motorhomes zijn echt te groot voor een container) en waarvan er één nu niet startte. Niet dat Eduardo daar veel aan kon doen en onze container was nog steeds gesloten, maar de sfeer werd al wat gespannender. Het is dan ook een opluchting als we het berichtje van Eduardo ontvangen: 13.30 bij hem op kantoor! Onze chef de campagne legt ons het strijdplan uit: de vrouwen gaan voorop en vragen toegang bij de beveiliging tot de haven voor de Buquebus. Er zal in deze periode geen poging tot contact ondernomen worden met de drie mannen die op een afgemeten afstand van precies 10 meter achter de dames lopen. Mocht er onverhoopt iemand gevangen en ondervraagd worden, mag deze persoon onder geen beding bekennen een ander te kennen op dit terrein. Met militaire precisie lopen Claire en ik richting het poortje, … waar we gelijk vastlopen en omdraaien voor hulp van Eduardo. Gelukkig is de beveiliging eerder waar we het codewoord “Buquebus!” tegen roepen en gelukkig voeren wij geen echte militaire operaties uit want dan waren Frankrijk en Nederland nu Uruguayaans grondgebied. En ja, wij moesten ook googelen wat ons codewoord nu precies betekend. Voor hetzelfde geld zijn we nu de moeder van de president aan het uitschelden, weten wij veel! Maar het blijkt echter de haven voor de veerboot te zijn.. Ondertussen zijn de heren ook binnen en kunnen we samen richting het stuk in de haven waar onze container staat (de reden dat we apart gaan is omdat de beveiliging niet meer mensen dan nodig op het terrein wil en Claire en ik dus anders buiten moeten wachten). In tegenstelling tot wat we verwachten gaat de container al na een halfuurtje open. We dansen allemaal een vreugdedansje in ons reflecterende hesjes en onze helmen, want beide auto’s starten en zijn ongeschonden! We vieren het door met de auto’s naar het strand te rijden en met een fles wijn en eten naar de zonsondergang te kijken. Morgen vertrekken we!

Rond twaalf uur op dinsdag zijn we onderweg. Na boodschappen en diesel tanken vertrekken Emiel en ik naar Colonia del Sacramento. We besluiten te rijden naar de plek waar de Fransen willen stoppen om daar te overnachten, twee uur onder Colonia. Het blijkt een perfecte plek te zijn aan het strand waar vlakbij de ene rivier in de andere rivier uitmondt. We blijven uiteindelijk vier dagen hangen, waarbij we zwemmen, de auto in- en uitruimen (hoe komen we aan zoveel zooi??), fietsen naar de lokale supermarkt vijfentwintig kilometer verder, Emiel bruin wordt en ik rood.

Het is heel erg fijn en gezellig met Claire en Reno, maar vrijdag is het dan toch zover en rijden we naar de voormalig portugese nederzetting Colonia.  Het historische stuk ziet er geweldig uit en is leuk om doorheen te wandelen, maar met zoveel andere toeristen houden we het op een gegeven moment voor gezien en rijden naar de motorhome parking om te overnachten. Op de weg erheen komen we langs het stadion waar stierengevechten gehouden werden. Nu staat er een marktje met Zwitserse traditionele dansen, uitgevoerd door de lokale Zwitserse kolonie. Beetje onverwacht, maar toch heel leuk. We sluiten af met een wijntje tussen de barbecuende Uruguayanen. Terug bij onze Buca, die maar wat allenig staat (waarschijnlijk is de camperplaats eigenlijk niet echt meer een camperplaats), gaan we fijn slapen. Morgen weer een dag!

 

 

*had Emiel vermeld dat we dan alsnog zijn zonnebril zijn kwijtgeraakt? Die is in z’n uppie 3× door de scan gegaan🤭 en heeft hij verteld hoe de zonnebril gered is?? Dankzij de zus van een vriend van Emiel uit Brazilië, die toevallig die dag terugvloog naar Nederland… Mazzel!! Want opsturen doen ze helaas niet.

Extra stukje van Emiel over geld

Mijn eigen geld krijgen: kost dat echt ook geld?

JA!  En niet zo’n beetje ook. Die “aardige” banken slaan er al snel 5 of 15% uit! Hoe voorkom je dat….

Natuurlijk kunnen we ook hier in Uruguay betalen met onze pinpas. Of creditcard, die ook. Je kunt hier zelfs gewoon US-$$ pinnen in de ATM!  Of de Uruguayaanse Peso’s. Alhoewel op het vliegveld zegt de eerste automaat waar we even wat cash geld willen halen om de bus te betalen, … niks en we krijgen ons pasje weer terug. Nop, geen biljetjes.
Andere pasjes zelfde resultaat.
Tweede automaat zegt dat we voor gebruik van die ATM alleen al een opslag krijgen van 11% én € 6,96.   Eh….dan maar niet denken we!
Dus in de bus, pasje werkt, en dan pinnen we wel in de stad Montevideo.
Volgens onze nieuwe Franse vrienden hebben zij een Creditkaart die niks extra’s rekent, buiten hun maandelijkse bijdrage van pakweg al € 20,- dan.  Volgens ons doen de onze er wel 6% bovenop! Gewoon op de koers, zodat je dat niet ziet in je afschrift of rekening!

Maar het blijkt verwarrend anders ook nog!

Onze zoals we dachten VISA kaart heet hier ineens Vpay en past vaak niet in de winkel pinautomaat. Maar de Mastercard ook niet. Tenminste de debitkaarten. Vaker maar ook niet altijd werkt de creditkaart weer wel.

Goed, we maken een overzicht!

 

ASN

KNAB

ING

RABO

Betalen pinpas

€ 0,30

+ 1%

+ 1,2%

+ 1,2%

ATM pinpas

€ 4,00

+ 1%

€ 2,50 + 1%

€ 3,50 + 1%

Betalen creditcard

+ 2%

+ 2%

+2%

+2%

ATM creditcard

+ 6%

+ 6%

+ 6%

+ 6%

     

Dus we gaan in het vervolg proberen te betalen in de café’s met de ASN debitkaart en geldopnemen bij een ATM met de KNAB creditkaart!  Waarom? Omdat in de kleine lettertjes staat dat als je een positief saldo op je rekening van de creditkaart zelf hebt staan je maximaal € 1,50 betaald en geen 6% opslag!  (Goeie tip trouwens, als de rente weer eens negatief wordt, zet het geld op je creditcardrekening, die telt dan niet mee)    

Enne, hier in Uruguay is de wisselkoers van de Peso naar de Euro ook nog verschillend voor de Mastercard en de Visacard. Juist ja, had ik ook niet gedacht!   Een Visa euro geeft 40,7 peso’s, een Master euro geeft 41,5 peso’s.   Toch weer een rendement van 2,4% in een minuut!

Check het zelf: Exchange Rate Calculator | Visa   &  Mastercard Currency Converter | Currency Exchange Rate Calculator

En, stel dat we op deze reis dit jaar in totaal € 20.000,- nodig hebben, dan is dat toch mooi € 480,- verdiend! Terwijl niemand dit weet, tenminste ik al zeker niet! Jij wel?     Daar reizen we gewoon makkelijk 10 dagen extra van!   Laat staan dat het 6% scheelt! Gewoon een maand extra op pad.

Maar dan blijkt dat we opeens in de ATM ook maar maximaal $ 2 à 300,- krijgen. Terwijl de instelling op onze passen veel meer is.  En, iedere pinautomaat hier rekent minimaal 265,- peso Uru dus zo’n € 6,50 !

Met je normale pinpas geld opnemen bij een automaat kost je dus voor iedere twee à driehonderd euro zeker € 10,-. Dat is meer dan 3%.

Enne, omdat onze pinpassen het niet doen bij het restaurant gebruiken we onze Mastercard toch maar. Juist, krijgen we ineens meer dan 20% korting op onze betaling!!! (-867,38 peso)    En waarom???? Geen idee.

Later zien we in de stad soms een bordje bij een bar staan, dat als je met de juiste creditkaart van de juiste bank daar betaald, je dan korting krijgt.

Een dag later opeens ook korting op het bonnetje in de supermercado via de normale pin pas! Vandaag weer niet.

Of dat in heel Latijns Amerika zo is????? We gaan het zien. We hebben al gehoord dat geld halen in Argentinië veel lastiger is, best via Western Union gaat omdat je dan dubbele overhoud van je euro’s…. Daar krijgen we dan voor onze €€ of $$: Blue Dollars! Die veel meer Argentijnse Peso’s waard zijn dan normale Peso’s.

Nouja, Ik weet zeker dat iedere bank aan ons verdient.  Elke transactie weer, zelfs bij cash.

Hoe zit dit bij jou bank????