Tunesië 2022

Ik denk dat het in januari van dit jaar was dat vrienden ons de volgende vraag stelden: ‘Hoi Leslie, op de LandCruiserClub website [https://www.landcruiser-club.nl] staat een reis naar Tunesië eind maart. Hebben jullie daar ook interesse in? Wij wel‘

And that’s where this adventure started.. Dezelfde avond antwoorden we (We zijn in dit geval Emiel & Leslie; leuk om je te ontmoeten!) allebei enthousiast ‘Ja, we gaan ons inschrijven!’. Oké, eerlijk is eerlijk, ik vol enthousiasme en een beetje gebrek aan realiteitszin in het kader van tijd/hoeveelheid werk en Emiel iets voorzichtiger, wetende hoeveel tijd we hebben en hoeveel we nog nodig zullen hebben.
Om even kort samen te vatten waar we die tijd nu precies voor nodig hebben en waarom we een beetje tekort komen:

Emiel en ik werken allebei fulltime als dierenarts in een gemengde praktijk, (DAP Berghem [https://www.dapberghem.nl]) voor zowel kleine huisdieren als paarden en vee. Naast doordeweeks werken, hebben we ook een à twee nachtdiensten per week en zeker een weekenddienst per maand. Dat betekent dat we alleen de paar vrije dagen en avonden in maart en april hebben om onze auto en vooral onszelf voor te bereiden op deze vakantie naar Tunesië. De auto waarin we rijden, is Buca (kort voor boerenkar, een Bushtaxi met bladveren. En dan op z’n chic, want ze is een echte dame). Ze is een Toyota Landcruiser HZJ78 LB uit 2006/7 en voor ons de definitie van vrijheid, avontuur en reizen. Maar het feit dat ze een klassieker is, komt ook met wat extra uitdagingen bij bijvoorbeeld rijden in de zandduinen van Tunesië (zoals het niet hebben van een turbo… en wel heel zwaar zijn… Achteraf bleek dat we onze Chef de Campagne toch wat zorgeloze nachten vooraf hebben bezorgd, maar daarover later meer). Want het doel van deze trip is uiteraard de zandduinen van de Sahara in!

In de weken voor vertrek is Emiel druk bezig geweest met Buca prepareren. O.a. het regelen van een 27mc bakkie (en installeren), een GPS systeem uitzoeken, de koelkast fixen en de elektra van haar linkerachterdeur weer goed aan leggen. Deze voorbereidingen waren voor ons ook belangrijk voor een groter geheel. Het plan is namelijk om Buca weer mee te nemen op een grote reis van minstens een jaar in september 2022. Dat maakt Tunesië voor ons de perfecte test! (Eens zien wat er allemaal niet lekker gaat en wat we gaan missen onderweg.. Zoals een fluffy douchespons, je weet wel, de essentials.)

Ondertussen had ik de opdracht gekregen bezig te gaan met het eten. We hebben in ieder geval voor acht dagen in de woestijn eten nodig en hebben alleen nog kans om verse groenten en fruit te halen op de markt van Douz, de poort naar de Sahara. Om het nog ingewikkelder te maken, besloot ik dat ik dan toch erg graag gebruik wilde maken van een boekje wat ik een jaar daarvoor had gekocht: ‘Manifold Destiny: The One! The Only! Guide to Cooking on Your Car Engine!’. Naast allerlei grappige verhalen, bevat dit boekje ook allemaal recepten. Om, zoals de titel al zegt, te koken onder de motorkap terwijl je rijdt (wat het iets lastiger maakt is dat de kooktijden niet vermeld staan in tijd maar in afstanden en dan niet in het metrisch stelsel maar uiteraard in miles..). Want ik dacht, waarom makkelijk als het moeilijk kan? Er waren immers nog niet genoeg uitdagingen! Klein puntje van aandacht wat ik in al mijn optimisme besloot te negeren, koken onder de motorkap is nogal bewerkelijk. Wat is het minst erge dat kon gebeuren? Dat het eten niet gaar was omdat we te weinig rijden. Kleine kans met een hele dag rijden in de duinen, maar als dat echt zo was, no biggie, daarvoor hadden we kookstelletjes mee om de boel te redden. Wat was het ergste dat kon gebeuren denk je dan? …

Dat het eten niet goed vast geklemd/gebonden zit… En dat we ergens midden in de duinen van onze groepsgenoten een berichtje zouden krijgen over de portofoon dat ze een pakketje vis hebben gevonden, helemaal alleen en verlaten onder het zand. ‘Dat wordt crackers vanavond jongens!’ (DE reden dat we ook noodles en soep mee nemen ).

Oké, geen korte samenvatting, maar we kwamen dus een beetje krap te zitten met onze planning!

Gelukkig hebben we semi alles klaar voor vertrek op de vrijdag voordat de boot vertrekt. We besluiten ‘s middags rond een uur of twee weg te rijden, in de hoop dat we rond twee uur ‘s nachts in Genua aan zullen komen (ongeveer 1200km, is te doen!) en dan ‘s ochtends nog het centrum in kunnen gaan voor ontbijt voordat we om drie uur gaan inchecken voor de boot naar Tunis. Strakke planning, maar dat moet lukken! Nouja, tot we voor de Gotthard tunnel staan waar een ongeluk is gebeurd.. het googelen van ongeluk Gotthard tunnel levert trouwens extreem veel resultaten, allemaal niet op de dag dat je er zelf vast staat, wat genoeg zegt over deze route. Twee uur stilstaan geeft ons echter wel de gelegenheid om probleem twee uit te zoeken: de gloednieuwe koelkast valt uit.. Emiel vermoedt dat de diagnose ‘losse draadjes’ is die in Buca’s rechterwang zitten. Dat houdt in dat als we de stekker op een bepaalde manier vasthouden, de koelkast het weer even doet. Het vlees is wel voor een groot deel vacuüm verpakt, maar dan nog, en beetje koel houden is toch wel handig! We moeten het echter voor deze nacht zo laten, want met 1 arm naar achter zitten voor zoveel uur is niet echt een optie. Dus dat moet later opgelost gaan worden.

Uiteindelijk arriveren we rond halfvijf in Genua, waar we Buca op de parkeerplaats van een begraafplaats zetten. We hebben zo’n 5 uur kunnen slapen en zijn voor ons ontbijt het centrum van Genua ingegaan. Ik ben absoluut gek op Italië. Nu komt dat natuurlijk deels doordat ik alleen maar goede herinneringen heb (pizza, pizza, pizzzaaaa) aan heerlijke warme zomers, ongelooflijk lekker eten, vriendelijke mensen, een indrukwekkende geschiedenis en Genua is niet anders. We hebben perfect weer en rond drie uur rijden we de haven in naar de rest van de groep die voor een deel al aan het wachten zijn (oké, oké, wij zijn één van de laatste en hadden ons ook bijna aangesloten aan de Franse groep die allemaal in een LandCruiser 80 reden… Voelde niet helemaal goed.). Na een korte kennismaking (superleuke groep!) gaan we ons binnen melden bij de douane. Alles verloopt soepel en we kunnen de boot op. De bootreis van Genua naar Tunis duurt ongeveer 23 uur, waarbij het duidelijk word dat het geen verkeerd idee is om pilletjes tegen zeeziekte mee te nemen. Ondanks het tapijt dat overal ligt in combinatie met mensen die heel erg misselijk zijn, blijft de bemanning heel relaxed, ook als ze voor de zoveelste keer met het stoomapparaat en schoonmaakmiddelen aan de slag moeten.

Terwijl we de hapjes van de Franse groep vrolijk aan het opeten zijn (oeps.. We hadden nog gevraagd of dat echt zeker weten voor ons was…) blijkt dat deze groep echt heel goed klikt. Met een variatie van verschillende Landcruisers (met en zonder turbo) tot en met een Hilux, maar allemaal beginners, gaat het een leerzame en gave reis worden.

Eenmaal in Tunesië rijden we in twee dagen door naar Douz, het echte beginpunt van deze reis de Sahara in.

De leercurve van deze reis is zowel hilarisch als enorm steil. De eerste dag rijden we namelijk al vast op een heuveltje wat ongeveer tot onze knieën komt, zo’n heuveltje die, zoals Emiel zegt: ‘je op dag drie in de achteruit overheen gast zonder erbij na te denken’. Dat is helemaal correct, maar maakt die eerste heuveltjes niet minder spannend!

Langzaam leren we allemaal wat onze eigen auto’s wel of niet kunnen en de verschillen tussen met of zonder turbo, sperren aan of uit, zwaar bepakt of zo minimalistisch mogelijk en of een losstaande fruitschaal blijft staan of niet. Mijn grootste voordelen zijn natuurlijk de sperren maar ook voor de volle honderd procent het feit dat ik Emiel naast me heb. Emiel rijdt namelijk dagelijks in Buca voor het werk en heeft al veel meer reizen met haar gedaan, o.a. in de zandduinen van Marokko, Soedan, Iran en Mongolië. Het is heel fijn om iemand te hebben die de auto zo goed kent en me gelijk kan vertellen wat de handigste versnelling is (2H) om met een fijne gang over de heuvels te ‘dansen’, zoals hij zelf zegt. Bij mij lijkt het meer op breakdancing dankzij het remmen en optrekken, maar hé, alles kan geleerd worden!

De eerste dag in de woestijn hebben we voor het avondeten een pakketje met witvis, venkel, witte wijn en kruiden klaargemaakt. De keuze is makkelijk, de koelkast doet het wel, maar alleen via de omvormer op 220V op de huishoudaccu en dus niet meer als we niet rijden. Tussendoor lopen de temperaturen natuurlijk op en de vis kan niet echt wachten. Ik had besloten om de venkel op de markt in Genua te halen, want dat hadden ze vast niet in Tunesië! Ja, ja.. Bij de eerste straathoek die we omdraaien in Douz, komt er een kar getrokken door een ezel en volledig volgeladen met venkel ons tegemoet… Een beeld wat we nog veel gaan zien en elke keer wel weer voor een lachbui zorgt. Halverwege de middag beginnen we ons avondeten al te ruiken, wat een goed teken lijkt (er gebeurt in ieder geval iets!). Die eerste avond slapen we bij een oase, dus nadat we gezwommen hebben in de warme bron om al het zand af te spoelen, kunnen we gelijk eten! En het beste nieuws is, het is nog gelukt ook.

De dagen erop zijn geweldig, met af en toe een hobbeltje. Uiteraard rijd ik Buca regelmatig vast, o.a. door al te willen gassen voordat ik beneden ben, waar ik de bocht door moet.. En heel eerlijk, dat is bijzonder frustrerend, vooral als je partner dan ook nog vraagt ‘waarom deed je dat nou?’ en haar dan ook nog LOSRIJDT TERWIJL JOU DAT NIET LUKT. Wat ook lastig is, is omdat Buca een turbo mist, ze soms net voor de top van de heuvel niet meer verder komt. Dan is het meestal het handigste om je eigen sporen achteruit weer te volgen, alleen doe ik dit graag zigzaggend. Wat wederom de vraag oplevert ‘waarom deed je dat nou?’.

Uiteindelijk is het voor mij prettiger om de achteruit in 1L te doen, omdat Buca dan veel langzamer gaat en ik meer controle heb. Het enige is dan wel dat ze minder hoog komt en dus minder gang naar voren heeft.. Maar ze heeft het gered! Vooral dankzij coaching van zowel Emiel als onze gids Fehti, die me aanmoedigt met verschillende vormen van ‘GAZ,GAZ,GAAAZZZ!'(Een Duits accent is hier op zijn plaats, Fehti spreekt vooral Duits met ons).

Terwijl het zand overal zit (echt overal, je neusgaten, je bed, je haar), hebben we in deze acht dagen heel veel gezien en meegemaakt. Zo gaan er bij een aantal auto’s door de lage bandendruk en het gewicht dat er in een bocht naar beneden in 1x op een band komt te staan, een paar keer de band eraf. Het is echt een gaaf iets dat iedereen gelijk uitstapt om te kijken en te helpen, want in die warmte en wind op de zanderige bodem is deze klus niet heel fijn. De krik moet stevig staan, maar ook moet de band er weer op met zo min mogelijk zand erin.. Best een opgave! Maar de sfeer blijft goed en ondanks dat we niet echt kilometers maken, hebben we er veel lol in. Onze chef, Folkert, blijft echter elke dag optimistisch vertellen dat we vandaag ongeveer 30 kilometer gaan rijden. We eindigen vaak met 5 kilometer op de teller, maar voor onze slow cooking is dat super en er is niks beter dan biefstuk te eten bij een ondergaande zon vlak bij een tafelberg, zoals Fehti hem noemt.

Tegen de tijd dat we halverwege de reis zijn, begint ook de Ramadan. Ondanks dat er door de Tunesiërs dan zelf niet gegeten of gedronken wordt, is het voor ons wel mogelijk om te kunnen genieten van versgebakken Brik en plat brood. Brik is een gerecht van deeg met verschillende soorten vulling, echt ontzettend lekker! Het is ook ontzettend leuk om erna met Fehti te praten over de Ramadan, wat het voor hem betekent, wat hij ’s avonds eet en over zijn eigen leven in Douz.

Alles bij elkaar maakte het dat dit een geweldig avontuur was. Kampvuur onder de sterrenhemel, zwemmen bij de oases, rijden in een hele mooie bijzondere omgeving, na het graven gewoon het zand van je afkloppen en nog zoveel andere ervaringen, wat zeker smaakt naar meer. Op naar september, ons volgende avontuur!